Un blog de cosas, quien sabe si carecen de sentido o no, pero cosas que salen de dentro y que quieren expresar algo

domingo, 8 de mayo de 2011

Vallas donde vayas

Crees de verdad que esto tendrá un futuro? O, simplemente, nos arrastrará la rutina hasta el momento de decir basta? Se acabará? O en el fondo aunque lo neguemos, seremos los dos hasta el final?.
Pueden preguntarnos lo que somos y no sabremos contestar, ni lo que queremos ni perseguimos, acaso estamos equivocados? Simplemente nos apoyamos el uno en el otro? Buscamos un mundo perfecto el uno al lado del otro, creamos un final feliz y una historia bonita sin ponerle nombre ni fecha, construimos un edificio sin cimientos, a ras de suelo, arriesgándolo todo por un lado y, por el otro, poniendo toda nuestra alma en ello.
Quién me podría decir si pelearas como yo por esto, si llegado el momento te dejaras la piel en los problemas, me echaras de menos o simplemente te alegraras al verme, quién me puede decir esto, si no eres tú? No hay nada, ni nadie, que pueda asegurarnos que esto vaya adelante.
No tengo ni idea del tiempo que me darás a tu lado, ni hasta donde piensas dejarme encariñar por ti, no tengo ni idea de si algún día podrás decir que me amas, y seguramente tu tampoco lo tengas claro… Lo que se es que, si crees en esto la décima parte de lo que creo yo, entonces, pase lo que pase, te seguiré a donde vayas.

viernes, 22 de abril de 2011

Idealismo puro

Cuando, sin más, te paras y miras a tu alrededor, sólo en ese momento, te das cuenta de que pase lo pase, y de la manera que pase, el mundo no se detiene ni el planeta deja de girar.Nadie se para a pensar tan solo un segundo en el que tiene al lado.
Es cuando te detienes a observar la sociedad en la que estamos inmersos, cuando asumes que los que aman y son amados, no reparan en tu alegría, en tu tristeza ni en tu posible o a veces evidente necesidad de ser escuchada. Porque quizás no tienen tiempo a pensar en ese tipo de "vanalidades", o porque no pueden permitirse el perder ni un segundo de sus apretadas agendas para detenerse y mirar ellos tambien a su arededor. Y es que es más bonito pensar que todo tiene fácil solución, lo mejor es dar una palmadita en la espalda al que tenemos al lado y aliviar eso que llaman conciencia.
Y es entonces, cuando tímidamente,empieza: se libra una batalla en tu cabeza. Es entonces cuando te cuesta entender qué es lo que pasa a tu alrededor. Piensas, ¿por qué? ¿por qué tiene el ser humano que ser como es? Te preguntas tantas y tantas veces lo mismo sin llegar a encontrar respuesta...
Pero de repente, sin más, con el paso de esas horas interminables de intenso debate interno, con el paso de los días y de los años extrañamente intrigantes, la respuesta, la única respuesta que encuentras cae sobre ti como un jarro de agua fría. Y resulta ser simple y compleja a la vez: una paradoja.
Y resultó que mientras debatías contigo misma y con el mundo, mientras tu cabeza no paraba de pensar en los por qués.. el problema estaba en tí. Todavía faltaba crecer, y sí, todavía me falta crecer. Crecer para convertirme en otra de as miles de personas que cada día siguen su rutina habitual y caminan por las calles y avenidas,por lo campos, por los pueblos, por las grandes ciudades y por la montaña, carentes de solidaridad, de amor, de respeto. Carentes, al fin y al cabo, de humanidad.

lunes, 18 de abril de 2011

a ciegas

No todos somos iguales, no todos sentimos lo mismo y no todos queremos llegar al mismo lugar. Nadie puede tener todo lo que desea con un chasquido de dedos, hay que esforzarse y tú miras pasar las horas poco a poco, sabiendo que nada va a pasar, sabiendo que nada va a cambiar.
Nadie te va apoyar por dentro, nadie será capaz de entenderte ni por un solo momento, aunque muestres todo lo que sientas, tienes que saber que nunca te vas a encontrar la pieza clave.
Sabes donde empezar a buscar? Sabes que tienes que encontrar? A veces lo único que harás será dar pasos a ciegas, caminar entre tinieblas sin un rumbo fijo y, desesperado, aprenderás a levantarte dos veces por cada una que te caigas.
Pero, valdrá la pena? Sabes que te pisotearan continuamente, no te celaras, pero te enfurecerá que ellos tengan lo que tu no tienes, que ellos lleguen a esos lugares donde no puedas ir, te sacarán de quicio y podrán contigo.
Los demás podrán ser fantásticos, pero tu serás el increíble.

domingo, 10 de abril de 2011

Me gustas..

Me gusta cuando me sorprendes con un beso al despertar.
Me gusta descubrirte a mi lado cada mañana despues de cada noche.
Me gusta cuando haces de cada día el primero y de cada momento, como si fuese el último.
Me gusta cuando construyes un palacio para los dos del lugar más inesperado.
Me gusta saber que no hay nadie más, ninguna que tenga el poder de desesperarte como lo hago yo.
Me gusta que me llames pesada, pero me gusta más cuando me callas como sólo tú sabes.

martes, 5 de abril de 2011

Un te quiero ya gastado

Se dedicaba a hablar, travistiendo sus palabras, jugando a que exprimieran todo su significado, como hacer para que todo cuajara como el lo sentía y sorprenderla, sorprenderla como no lo haría nadie.
Pero de nada le valdrían las 100 lágrimas verdes de su frustración, que tejían poco a poco, el reflejo de su rostro desolado, mientras allá a lo lejos, donde alguien cantaba, la tarde caía anunciando una oscura noche donde él se volvería a perder en ella, en su recuerdo, en aquel ``para siempre´´ que no ocurriría nunca, en todas las palabras sueltas, en todas las promesas rotas.
Y poco a poco, sin saberlo, ella devoraba su corazón y en su esquina él esperaba, cabizbajo, sabiendo que solo tenía su amor desdichado...Cuánto le gustaría a el guardarse su rosa para otra, otra con las que sus te quiero no estuvieran gastados.

Etapas

Roubachesme o outono
vivindo o meu inverno
e deixaches có sol
baixo nubes, soterrárame

Camiñei coa lúa
baixo o ceo do solpor
parabanme as estrelas
preguntandome por vos

Soterrei a miña anima
naquela primaveira truncada
dun inverno que non vivin
por un outono xa roubado

O averno ireime tranquilo
se é certo que quisechesme
pois o mellor dos meus pecados

sen dúbida, foi coñecerte

Hey there, Delilah

Sé que en todos estos años he llevado la vida que he querido (dentro de unos límites establecidos), he jugado a ser lo que yo quería ser sin importarme nada, viviendo de la manera que quieren todos, soñando, cantando, disfrutando, siendo feliz, si bien es cierto que deje este tipo de cosas hace ya un año, dándome cuenta de que perdía cosas que no las podría volver a recuperar. Me di cuenta de que todo lo bueno de una vida para ti mismo lleva sus complicaciones sabes… el hecho de no condicionarte a nada, solo a aquello que te importa, hace que dejes todo lo demás atrás, hace pocos días me di cuenta de que tenía los dieciocho años y no he vivido ciertas cosas que tendría que haber vivido, pero el hecho de hacer lo que se me antojara y comportarme como un adulto en la piel de un niño estranguló cualquiera de esos ideales machistas o parvos de aquellos niños que fueron de mi edad.
Después de pasar mucho tiempo pensando, me he dado cuenta de que la vida no es algo que se pueda llevar, es una sucesión de causas incontrolables , por mucho que quieras no te podrás escapar de algunas y las pequeñas decisiones que puedas tomar en tu vida seguramente las tomarás mal, el ejemplo más claro y más atribuible a ti, que hacer si te encuentras con el amor de tu vida a tan corta edad. Si, el amor de tu vida, aquella persona que se supone que va a estar siempre a tu lado, que te va a apoyar, que te verá caer y levantar y sobre todo, te querrá. En principio solo tienes dos opciones que es explotar o no ese amor, si no lo haces, evidentemente, te estarás arriesgando a que en un futuro pueda o no producirse esa ocasión tan esperada, pero cada vez esa probabilidad desciende. Si explotas el amor de tu vida, que vas a hacer, abnegarte y disfrutar únicamente de esa personas durante toda tu vida¿ Si, posiblemente a estas alturas para mí no sería esa abnegación si no una especie de liberación y de tranquilidad…Si, para mí sería algo fantástico, pero no sé que pensará ella.
Ya no te conozco, mi querida Delilah…Hace ya tanto que no te veo; es difícil explicar como una misma persona puede cambiar tanto… y sé que es mi culpa, Delilah, tantas veces me he arrepentido de mis tonterías y enfados, malas caras y engaños, tantas veces me he arrepentido de vivir mi vida sin ti pero tu estando conmigo, ni me queda el consuelo de saber que estas ahí porque no estás, te has ido, dices que para mejor pero murió el recuerdo en tu olvido. Cada vez que miró a las estrellas lo hago como castigo, esperando que me digan dónde te has ido, Delilah, sin ti siempre estuvo perdido, porque quiero que sepas que allí estaré, donde quiera que tu estés, bajo la sombra de aquel árbol, la parada del autobús, o bajo el brillo del atardecer del Time Square
Delilah, aquella tarde estabas tan guapa…nunca sabré donde estás ni si me leras, pero Delilah, lo que has hecho en mí no tiene palabras, cada noche te recordaré, siempre, por todo lo que te prometí y ojalá me dejes hacerlo realidad