Roubachesme o outono
vivindo o meu inverno
e deixaches có sol
baixo nubes, soterrárame
Camiñei coa lúa
baixo o ceo do solpor
parabanme as estrelas
preguntandome por vos
Soterrei a miña anima
naquela primaveira truncada
dun inverno que non vivin
por un outono xa roubado
O averno ireime tranquilo
se é certo que quisechesme
pois o mellor dos meus pecados
sen dúbida, foi coñecerte
No hay comentarios:
Publicar un comentario